洞箫赋
作者:王以宁 朝代:宋朝诗人
- 洞箫赋原文:
- 故听其巨音,则周流汜滥,并包吐含,若慈父之畜子也。其妙声,则清静厌瘱,顺叙卑达,若孝子之事父也。科条譬类,诚应义理,澎濞慷慨,一何壮士,优柔温润,又似君子。
心心视春草,畏向阶前生
花渐凋疏不耐风,画帘垂地晚重工,堕阶萦藓舞愁红
翠葆参差竹径成新荷跳雨泪珠倾曲阑斜转小池亭
故贪饕者听之而廉隅兮,狼戾者闻之而不怼。刚毅强暴反仁恩兮,啴唌逸豫戒其失。钟期、牙、旷怅然而愕兮,杞梁之妻不能为其气。师襄、严春不敢窜其巧兮,浸淫、叔子远其类。嚚、顽、朱、均惕复惠兮,桀、跖、鬻、博儡以顿悴。吹参差而入道德兮,故永御而可贵。时奏狡弄,则彷徨翱翔,或留而不行,或行而不留。愺恅澜漫,亡耦失畴,薄索合沓,罔象相求。
故其武声,则若雷霆輘輷,佚豫以沸。其仁声,则若颽风纷披,容与而施惠。或杂遝以聚敛兮,或拔摋以奋弃。悲怆怳以恻惐兮,时恬淡以绥肆。被淋灑其靡靡兮,时横潰以阳遂。哀悁悁之可怀兮,良醰醰而有味。
仓禀无宿储,徭役犹未已
朝露清冷而陨其侧兮,玉液浸润而承其根。孤雌寡鹤,娱优乎其下兮,春禽群嬉,翱翔乎其颠。秋蜩不食,抱朴而长吟兮,玄猿悲啸,搜索乎其间。处幽隐而奥庰兮,密漠泊以猭。惟详察其素体兮,宜清静而弗喧。幸得谥为洞箫兮,蒙圣主之渥恩。可谓惠而不费兮,因天性之自然。
乱曰:状若捷武,超腾逾曳,迅漂巧兮。又似流波,泡溲泛,趋巇道兮。哮呷喚,躋躓连绝,淈殄沌兮。搅搜捎,逍遥踊跃,若坏颓兮。优游流离,踌躇稽诣,亦足耽兮。颓唐遂往,长辞远逝,漂不还兮。赖蒙圣化,从容中道,乐不淫兮。条畅洞达,中节操兮。终诗卒曲,尚馀音兮。吟气遗响,联绵漂撇,生微风兮。连延络绎,变无穷兮。
龟言此地之寒,鹤讶今年之雪
近来攀折苦,应为别离多
晚来天,空悄然,孤眠,枕檀云髻偏
于是般匠施巧,夔妃准法。带以象牙,其会合。锼镂里洒,绛唇错杂;邻菌缭纠,罗鳞捷猎;胶致理比,挹抐擫。于是乃使夫性昧之宕冥,生不睹天地之体势,闇于白黑之貌形;愤伊郁而酷,愍眸子之丧精;寡所舒其思虑兮,专发愤乎音声。
故吻吮值夫宫商兮,和纷离其匹溢。形旖旎以顺吹兮,瞋以纡郁。气旁迕以飞射兮,驰散涣以逫律。趣从容其勿述兮,骛合遝以诡谲。或浑沌而潺湲兮,猎若枚折;或漫衍而络绎兮,沛焉竞溢。惏栗密率,掩以绝灭,霵晔踕,跳然复出。
风休住蓬舟吹取三山去
报答春光知有处,应须美酒送生涯
若乃徐听其曲度兮,廉察其赋歌。啾咇而将吟兮,行鍖銋以和啰。风鸿洞而不绝兮,优娆娆以婆娑。翩绵连以牢落兮,漂乍弃而为他。要复遮其蹊径兮,与讴谣乎相和。
四牡何时入,吾君忆履声
原夫箫干之所生兮,于江南之丘墟。洞条畅而罕节兮,标敷纷以扶疏。徒观其旁山侧兮,则岖嵚岿崎,倚巇迤,诚可悲乎其不安也。弥望傥莽,联延旷荡,又足乐乎其敞闲也。托身躯于后土兮,经万载而不迁。吸至精之滋熙兮,稟苍色之润坚。感阴阳之变化兮,附性命乎皇天。翔风萧萧而径其末兮,回江流川而溉其山。扬素波而挥连珠兮,声礚礚而澍渊。
故知音者乐而悲之,不知音者怪而伟之。故闻其悲声,则莫不怆然累欷,撇涕抆泪;其奏欢娱,则莫不惮漫衍凯,阿那腲腇者已。是以蟋蟀蠖,蚑行喘息;蝼蚁蝘蜒,蝇蝇栩栩。迁延徙迤,鱼瞰鸟睨,垂喙转,瞪瞢忘食,况感阴阳之和,而化风俗之伦哉!
- 洞箫赋拼音解读:
- gù tīng qí jù yīn,zé zhōu liú sì làn,bìng bāo tǔ hán,ruò cí fù zhī chù zi yě。qí miào shēng,zé qīng jìng yàn yì,shùn xù bēi dá,ruò xiào zǐ zhī shì fù yě。kē tiáo pì lèi,chéng yīng yì lǐ,pēng bì kāng kǎi,yī hé zhuàng shì,yōu róu wēn rùn,yòu shì jūn zǐ。
xīn xīn shì chūn cǎo,wèi xiàng jiē qián shēng
huā jiàn diāo shū bù nài fēng,huà lián chuí dì wǎn zhòng gōng,duò jiē yíng xiǎn wǔ chóu hóng
cuì bǎo cēn cī zhú jìng chéng xīn hé tiào yǔ lèi zhū qīng qū lán xié zhuǎn xiǎo chí tíng
gù tān tāo zhě tīng zhī ér lián yú xī,láng lì zhě wén zhī ér bù duì。gāng yì qiáng bào fǎn rén ēn xī,chǎn xián yì yù jiè qí shī。zhōng qī、yá、kuàng chàng rán ér è xī,qǐ liáng zhī qī bù néng wéi qí qì。shī xiāng、yán chūn bù gǎn cuàn qí qiǎo xī,jìn yín、shū zǐ yuǎn qí lèi。yín、wán、zhū、jūn tì fù huì xī,jié、zhí、yù、bó lěi yǐ dùn cuì。chuī cēn cī ér rù dào dé xī,gù yǒng yù ér kě guì。shí zòu jiǎo nòng,zé páng huáng áo xiáng,huò liú ér bù xíng,huò xíng ér bù liú。cǎo lǎo lán màn,wáng ǒu shī chóu,báo suǒ hé dá,wǎng xiàng xiāng qiú。
gù qí wǔ shēng,zé ruò léi tíng léng hōng,yì yù yǐ fèi。qí rén shēng,zé ruò kǎi fēng fēn pī,róng yǔ ér shī huì。huò zá tà yǐ jù liǎn xī,huò bá sà yǐ fèn qì。bēi chuàng huǎng yǐ cè yù xī,shí tián dàn yǐ suí sì。bèi lín sǎ qí mǐ mǐ xī,shí héng kuì yǐ yáng suì。āi yuān yuān zhī kě huái xī,liáng tán tán ér yǒu wèi。
cāng bǐng wú sù chǔ,yáo yì yóu wèi yǐ
zhāo lù qīng lěng ér yǔn qí cè xī,yù yè jìn rùn ér chéng qí gēn。gū cí guǎ hè,yú yōu hū qí xià xī,chūn qín qún xī,áo xiáng hū qí diān。qiū tiáo bù shí,bào piáo ér cháng yín xī,xuán yuán bēi xiào,sōu suǒ hū qí jiān。chù yōu yǐn ér ào bìng xī,mì mò pō yǐ chuān。wéi xiáng chá qí sù tǐ xī,yí qīng jìng ér fú xuān。xìng de shì wèi dòng xiāo xī,méng shèng zhǔ zhī wò ēn。kě wèi huì ér bù fèi xī,yīn tiān xìng zhī zì rán。
luàn yuē:zhuàng ruò jié wǔ,chāo téng yú yè,xùn piào qiǎo xī。yòu shì liú bō,pào sōu fàn,qū xī dào xī。xiāo gā huàn,jī zhì lián jué,gǔ tiǎn dùn xī。jiǎo sōu shāo,xiāo yáo yǒng yuè,ruò huài tuí xī。yōu yóu liú lí,chóu chú jī yì,yì zú dān xī。tuí táng suì wǎng,cháng cí yuǎn shì,piào bù hái xī。lài méng shèng huà,cóng róng zhōng dào,lè bù yín xī。tiáo chàng dòng dá,zhōng jié cāo xī。zhōng shī zú qū,shàng yú yīn xī。yín qì yí xiǎng,lián mián piào piē,shēng wēi fēng xī。lián yán luò yì,biàn wú qióng xī。
guī yán cǐ dì zhī hán,hè yà jīn nián zhī xuě
jìn lái pān zhé kǔ,yīng wèi bié lí duō
wǎn lái tiān,kōng qiǎo rán,gū mián,zhěn tán yún jì piān
yú shì bān jiàng shī qiǎo,kuí fēi zhǔn fǎ。dài yǐ xiàng yá,qí huì hé。sōu lòu lǐ sǎ,jiàng chún cuò zá;lín jūn liáo jiū,luó lín jié liè;jiāo zhì lǐ bǐ,yì nè yè。yú shì nǎi shǐ fū xìng mèi zhī dàng míng,shēng bù dǔ tiān dì zhī tǐ shì,àn yú bái hēi zhī mào xíng;fèn yī yù ér kù,mǐn móu zǐ zhī sàng jīng;guǎ suǒ shū qí sī lǜ xī,zhuān fā fèn hū yīn shēng。
gù wěn shǔn zhí fū gōng shāng xī,hé fēn lí qí pǐ yì。xíng yǐ nǐ yǐ shùn chuī xī,chēn yǐ yū yù。qì páng wù yǐ fēi shè xī,chí sàn huàn yǐ jué lǜ。qù cóng róng qí wù shù xī,wù hé tà yǐ guǐ jué。huò hún dùn ér chán yuán xī,liè ruò méi zhé;huò màn yǎn ér luò yì xī,pèi yān jìng yì。lán lì mì lǜ,yǎn yǐ jué miè,jí yè jié,tiào rán fù chū。
fēng xiū zhù péng zhōu chuī qǔ sān shān qù
bào dá chūn guāng zhī yǒu chǔ,yīng xū měi jiǔ sòng shēng yá
ruò nǎi xú tīng qí qǔ dù xī,lián chá qí fù gē。jiū bié ér jiāng yín xī,xíng chěn rén yǐ hé luō。fēng hóng dòng ér bù jué xī,yōu ráo ráo yǐ pó suō。piān mián lián yǐ láo luò xī,piào zhà qì ér wèi tā。yào fù zhē qí xī jìng xī,yǔ ōu yáo hū xiāng hè。
sì mǔ hé shí rù,wú jūn yì lǚ shēng
yuán fū xiāo gàn zhī suǒ shēng xī,yú jiāng nán zhī qiū xū。dòng tiáo chàng ér hǎn jié xī,biāo fū fēn yǐ fú shū。tú guān qí páng shān cè xī,zé qū qīn kuī qí,yǐ xī yí,chéng kě bēi hū qí bù ān yě。mí wàng tǎng mǎng,lián yán kuàng dàng,yòu zú lè hū qí chǎng xián yě。tuō shēn qū yú hòu tǔ xī,jīng wàn zài ér bù qiān。xī zhì jīng zhī zī xī xī,bǐng cāng sè zhī rùn jiān。gǎn yīn yáng zhī biàn huà xī,fù xìng mìng hū huáng tiān。xiáng fēng xiāo xiāo ér jìng qí mò xī,huí jiāng liú chuān ér gài qí shān。yáng sù bō ér huī lián zhū xī,shēng kē kē ér shù yuān。
gù zhī yīn zhě lè ér bēi zhī,bù zhī yīn zhě guài ér wěi zhī。gù wén qí bēi shēng,zé mò bù chuàng rán lèi xī,piē tì wěn lèi;qí zòu huān yú,zé mò bù dàn màn yǎn kǎi,ā nà wěi něi zhě yǐ。shì yǐ xī shuài huò,qí xíng chuǎn xī;lóu yǐ yǎn yán,yíng yíng xǔ xǔ。qiān yán xǐ yí,yú kàn niǎo nì,chuí huì zhuǎn,dèng méng wàng shí,kuàng gǎn yīn yáng zhī hé,ér huà fēng sú zhī lún zāi!
※提示:拼音为程序生成,因此多音字的拼音可能不准确。
相关翻译
- 曾慥(zào)《乐府雅词》序:“欧阳公一代儒宗,风流自命。词章窈眇,世所矜式。乃小人或作艳曲,谬为公词。”王安石:“如公器质之深厚,知识之高远,而辅学术之精微,故充于文章
据史书记载,纪晓岚先后有一位夫人和六房妾,这在当时对于一个官至礼部尚书的大学士来说是很正常的,没有反而不正常。纪晓岚很讲感情,1740年17岁的纪晓岚就跟邻县20岁的马氏成婚了一生
本篇以《主战》为题,旨在阐述在本土上实施防御作战的“主军”应注意掌握的问题。在人类战争史上,大凡处于战略进攻的一方,其实力往往比处于战略防御的一方,要强大得多。在强敌进攻的形势下,
从诗歌大的构思技巧来看,这是一首“托物言志”之作,诗人以梅自况,借梅花的高洁来表达自己坚守情操,不与世俗同流合污的高格远志。在具体表现手法中,诗歌将混世芳尘的普通桃李与冰雪林中的白
夏言(1482年7月14日—1548年11月1日)字公谨,号桂州, 江西省鹰潭市贵溪市上清镇人,明武宗正德十二年(1517)中进士,授行人,擢兵科给事中。嘉靖七年(1528),夏言
相关赏析
- 这是一首写在离乱颠簸的流亡途中的心歌。明艳的春光与凄楚的神魂在强烈地对照着,春深似海,愁深胜似海,在时光的流逝中,“春愁”却无法排遣。于是从看似浏亮的声韵中读者听到了夹杂着风声雨声
端起白玉做的杯子,在暮春的季节独自饮酒行乐。春光将尽余日无多,你我已经鬓发斑白风烛残年。把烛饮酒独自寻欢,遇明君赏识出仕还为时不晚。像吕尚一样被重用,也可成为帝王之师建立功勋。
齐庄公为了偷女人而被杀,死得下贱。晏子既不为他而死,也不因他而逃亡;在他看来,无论国君和臣子,都应为国家负责。如果国君失职,臣子就不必为他尽忠。这在当时是很有进步意义的。文章三问三
有位举世无双的美人,隐居在空旷的山谷中。她说自己是高门府第的女子,飘零沦落到与草木相依。过去关中一带遭遇战乱,家里的兄弟全被乱军杀戮。官居高位又有什么用?自己兄弟的尸骨都无法收
柳永是北宋著名词人,其词作以描写旅况乡愁和离情别恨为主要内容。《雪梅香》(景萧索)一词写游子的相思之情,在柳词中虽属雅词,但是感情洋溢,明白如话,风格与其俚词是一致的。词中描写一位
作者介绍
-
王以宁
王以宁(约1090年--1146年):字周士,生于湘潭(今属湖南),是两宋之际的爱国词人。他曾为国奔波,靖康初年征天下兵,只身一人从鼎州借来援兵,解了太原围。