滕王阁序
作者:史达祖 朝代:宋朝诗人
- 滕王阁序原文:
- 嗟乎!时运不齐,命途多舛。冯唐易老,李广难封。屈贾谊于长沙,非无圣主;窜梁鸿于海曲,岂乏明时?所赖君子见机,达人知命。老当益壮,宁移白首之心?穷且益坚,不坠青云之志。酌贪泉而觉爽,处涸辙以犹欢。北海虽赊,扶摇可接;东隅已逝,桑榆非晚。孟尝高洁,空余报国之情;阮籍猖狂,岂效穷途之哭!(见机 一作:安贫)
忆君遥在潇湘月,愁听清猿梦里长
余拏一小舟,拥毳衣炉火,独往湖心亭看雪
滕王高阁临江渚,佩玉鸣鸾罢歌舞。
徙倚霜风里,落日伴人愁
时维九月,序属三秋。潦水尽而寒潭清,烟光凝而暮山紫。俨骖騑于上路,访风景于崇阿。临帝子之长洲,得仙人之旧馆。层峦耸翠,上出重霄;飞阁流丹,下临无地。鹤汀凫渚,穷岛屿之萦回;桂殿兰宫,即冈峦之体势。(层峦 一作:层台;即冈 一作:列冈;天人 一作:仙人)
生当复来归,死当长相思
遥襟甫畅,逸兴遄飞。爽籁发而清风生,纤歌凝而白云遏。睢园绿竹,气凌彭泽之樽;邺水朱华,光照临川之笔。四美具,二难并。穷睇眄于中天,极娱游于暇日。天高地迥,觉宇宙之无穷;兴尽悲来,识盈虚之有数。望长安于日下,目吴会于云间。地势极而南溟深,天柱高而北辰远。关山难越,谁悲失路之人;萍水相逢,尽是他乡之客。怀帝阍而不见,奉宣室以何年?(遥襟甫畅 一作:遥吟俯畅)
烟霏云敛;其容清明,天高日晶;
勃,三尺微命,一介书生。无路请缨,等终军之弱冠;有怀投笔,慕宗悫之长风。舍簪笏于百龄,奉晨昏于万里。非谢家之宝树,接孟氏之芳邻。他日趋庭,叨陪鲤对;今兹捧袂,喜托龙门。杨意不逢,抚凌云而自惜;钟期既遇,奏流水以何惭?
黄云万里动风色,白波九道流雪山
披绣闼,俯雕甍,山原旷其盈视,川泽纡其骇瞩。闾阎扑地,钟鸣鼎食之家;舸舰迷津,青雀黄龙之舳。云销雨霁,彩彻区明。落霞与孤鹜齐飞,秋水共长天一色。渔舟唱晚,响穷彭蠡之滨,雁阵惊寒,声断衡阳之浦。(轴 通:舳;迷津 一作:弥津;云销雨霁,彩彻区明 一作:虹销雨霁,彩彻云衢)
豫章故郡,洪都新府。星分翼轸,地接衡庐。襟三江而带五湖,控蛮荆而引瓯越。物华天宝,龙光射牛斗之墟;人杰地灵,徐孺下陈蕃之榻。雄州雾列,俊采星驰。台隍枕夷夏之交,宾主尽东南之美。都督阎公之雅望,棨戟遥临;宇文新州之懿范,襜帷暂驻。十旬休假,胜友如云;千里逢迎,高朋满座。腾蛟起凤,孟学士之词宗;紫电青霜,王将军之武库。家君作宰,路出名区;童子何知,躬逢胜饯。(豫章故郡 一作:南昌故郡)
画栋朝飞南浦云,珠帘暮卷西山雨。
咬定青山不放松,立根原在破岩中
诗成自写红叶,和恨寄东流
闲云潭影日悠悠,物换星移几度秋。
呜乎!胜地不常,盛筵难再;兰亭已矣,梓泽丘墟。临别赠言,幸承恩于伟饯;登高作赋,是所望于群公。敢竭鄙怀,恭疏短引;一言均赋,四韵俱成。请洒潘江,各倾陆海云尔:
阁中帝子今何在?槛外长江空自流。
日日望乡国,空歌白苎词
将军角弓不得控,都护铁衣冷难着
- 滕王阁序拼音解读:
- jiē hū!shí yùn bù qí,mìng tú duō chuǎn。féng táng yì lǎo,lǐ guǎng nán fēng。qū jiǎ yì yú cháng shā,fēi wú shèng zhǔ;cuàn liáng hóng yú hǎi qǔ,qǐ fá míng shí?suǒ lài jūn zǐ jiàn jī,dá rén zhī mìng。lǎo dāng yì zhuàng,níng yí bái shǒu zhī xīn?qióng qiě yì jiān,bù zhuì qīng yún zhī zhì。zhuó tān quán ér jué shuǎng,chù hé zhé yǐ yóu huān。běi hǎi suī shē,fú yáo kě jiē;dōng yú yǐ shì,sāng yú fēi wǎn。mèng cháng gāo jié,kòng yú bào guó zhī qíng;ruǎn jí chāng kuáng,qǐ xiào qióng tú zhī kū!(jiàn jī yī zuò:ān pín)
yì jūn yáo zài xiāo xiāng yuè,chóu tīng qīng yuán mèng lǐ cháng
yú ná yī xiǎo zhōu,yōng cuì yī lú huǒ,dú wǎng hú xīn tíng kàn xuě
téng wáng gāo gé lín jiāng zhǔ,pèi yù míng luán bà gē wǔ。
xǐ yǐ shuāng fēng lǐ,luò rì bàn rén chóu
shí wéi jiǔ yuè,xù shǔ sān qiū。lǎo shuǐ jǐn ér hán tán qīng,yān guāng níng ér mù shān zǐ。yǎn cān fēi yú shàng lù,fǎng fēng jǐng yú chóng ā。lín dì zi zhī cháng zhōu,dé xiān rén zhī jiù guǎn。céng luán sǒng cuì,shàng chū chóng xiāo;fēi gé liú dān,xià lín wú dì。hè tīng fú zhǔ,qióng dǎo yǔ zhī yíng huí;guì diàn lán gōng,jí gāng luán zhī tǐ shì。(céng luán yī zuò:céng tái;jí gāng yī zuò:liè gāng;tiān rén yī zuò:xiān rén)
shēng dāng fù lái guī,sǐ dàng zhǎng xiàng sī
yáo jīn fǔ chàng,yì xìng chuán fēi。shuǎng lài fā ér qīng fēng shēng,xiān gē níng ér bái yún è。suī yuán lǜ zhú,qì líng péng zé zhī zūn;yè shuǐ zhū huá,guāng zhào lín chuān zhī bǐ。sì měi jù,èr nán bìng。qióng dì miǎn yú zhōng tiān,jí yú yóu yú xiá rì。tiān gāo dì jiǒng,jué yǔ zhòu zhī wú qióng;xìng jìn bēi lái,shí yíng xū zhī yǒu shù。wàng cháng ān yú rì xià,mù wú huì yú yún jiān。dì shì jí ér nán míng shēn,tiān zhù gāo ér běi chén yuǎn。guān shān nán yuè,shuí bēi shī lù zhī rén;píng shuǐ xiàng féng,jìn shì tā xiāng zhī kè。huái dì hūn ér bú jiàn,fèng xuān shì yǐ hé nián?(yáo jīn fǔ chàng yī zuò:yáo yín fǔ chàng)
yān fēi yún liǎn;qí róng qīng míng,tiān gāo rì jīng;
bó,sān chǐ wēi mìng,yī jiè shū shēng。wú lù qǐng yīng,děng zhōng jūn zhī ruò guàn;yǒu huái tóu bǐ,mù zōng què zhī cháng fēng。shě zān hù yú bǎi líng,fèng chén hūn yú wàn lǐ。fēi xiè jiā zhī bǎo shù,jiē mèng shì zhī fāng lín。tā rì qū tíng,dāo péi lǐ duì;jīn zī pěng mèi,xǐ tuō lóng mén。yáng yì bù féng,fǔ líng yún ér zì xī;zhōng qī jì yù,zòu liú shuǐ yǐ hé cán?
huáng yún wàn lǐ dòng fēng sè,bái bō jiǔ dào liú xuě shān
pī xiù tà,fǔ diāo méng,shān yuán kuàng qí yíng shì,chuān zé yū qí hài zhǔ。lǘ yán pū dì,zhōng míng dǐng shí zhī jiā;gě jiàn mí jīn,qīng què huáng lóng zhī zhú。yún xiāo yǔ jì,cǎi chè qū míng。luò xiá yǔ gū wù qí fēi,qiū shuǐ gòng cháng tiān yī sè。yú zhōu chàng wǎn,xiǎng qióng péng lí zhī bīn,yàn zhèn jīng hán,shēng duàn héng yáng zhī pǔ。(zhóu tōng:zhú;mí jīn yī zuò:mí jīn;yún xiāo yǔ jì,cǎi chè qū míng yī zuò:hóng xiāo yǔ jì,cǎi chè yún qú)
yù zhāng gù jùn,hóng dōu xīn fǔ。xīng fēn yì zhěn,dì jiē héng lú。jīn sān jiāng ér dài wǔ hú,kòng mán jīng ér yǐn ōu yuè。wù huá tiān bǎo,lóng guāng shè niú dòu zhī xū;rén jié dì líng,xú rú xià chén fān zhī tà。xióng zhōu wù liè,jùn cǎi xīng chí。tái huáng zhěn yí xià zhī jiāo,bīn zhǔ jǐn dōng nán zhī měi。dū du yán gōng zhī yǎ wàng,qǐ jǐ yáo lín;yǔ wén xīn zhōu zhī yì fàn,chān wéi zàn zhù。shí xún xiū jià,shèng yǒu rú yún;qiān lǐ féng yíng,gāo péng mǎn zuò。téng jiāo qǐ fèng,mèng xué shì zhī cí zōng;zǐ diàn qīng shuāng,wáng jiāng jūn zhī wǔ kù。jiā jūn zuò zǎi,lù chū míng qū;tóng zǐ hé zhī,gōng féng shèng jiàn。(yù zhāng gù jùn yī zuò:nán chāng gù jùn)
huà dòng cháo fēi nán pǔ yún,zhū lián mù juǎn xī shān yǔ。
yǎo dìng qīng shān bù fàng sōng,lì gēn yuán zài pò yán zhōng
shī chéng zì xiě hóng yè,hé hèn jì dōng liú
xián yún tán yǐng rì yōu yōu,wù huàn xīng yí jǐ dù qiū。
wū hū!shèng dì bù cháng,shèng yán nán zài;lán tíng yǐ yǐ,zǐ zé qiū xū。lín bié zèng yán,xìng chéng ēn yú wěi jiàn;dēng gāo zuò fù,shì suǒ wàng yú qún gōng。gǎn jié bǐ huái,gōng shū duǎn yǐn;yī yán jūn fù,sì yùn jù chéng。qǐng sǎ pān jiāng,gè qīng lù hǎi yún ěr:
gé zhōng dì zi jīn hé zài?kǎn wài cháng jiāng kōng zì liú。
rì rì wàng xiāng guó,kōng gē bái zhù cí
jiāng jūn jiǎo gōng bù dé kòng,dū hù tiě yī lěng nán zhe
※提示:拼音为程序生成,因此多音字的拼音可能不准确。
相关翻译
- 此词调名于诸本二主词或作《柳枝》、或作《杨柳枝》。这首词于清《全唐诗》中有题作“赐宫人庆奴”。据宋张邦基《墨庄漫录》载:“江南李后主尝于黄罗扇上书赐宫人庆奴云:‘……风情渐老见春羞
本篇仍是对最佳行为方式的讨论,正因为大舜时时刻刻采用最佳行为方式,帝尧考察了天下才采用最佳行为方式将帝位禅让给舜。然而,被天下的读书人所喜欢,是每个人的欲望,而不能解开舜的忧愁;喜
大凡对敌作战,如果我军取得胜利而敌人遭到失败了,不可因此而骄傲怠惰起来,应当日夜严加戒备以防敌人来攻。这样,敌人即便敢于来犯,我军因有准备而不会发生危害。诚如兵法所说:“打了胜仗的
这是一首别后相思愁绪之词,是作者的早期作品。它受五代花间词的影响,以代言体(即女性第一人称方式)形式表达了闺中思妇深沉凄婉的离情别绪。全词以景寓情,情景交融,词境委婉曲折、深沉精细
《杂文》是《文心雕龙》的第十四篇,主要论述汉晋之间出现的几种杂体作品。《文心雕龙》全书有二十一篇论文体,《杂文》不列于文体论之末,而在其中,是因为《杂文》中“文”(韵文)“笔”(散
相关赏析
- 读书求仕,是古代文人普遍的人生选择,一旦踏入仕途,便游宦四方,长期远离家乡,难免不思念故乡的亲人与风物,因此,思乡成为古代诗词中的永恒主题,最能引发天涯游子的共鸣。思乡的情怀往往借
“美女妖且闲,采桑歧路间。”这是交代人物、地点。人物是一个美丽姑娘,她的容貌艳丽,性格娴静。地点是“歧路间”,即岔路口,她在采桑。“歧路间”是来往行人较多的地方,这就为下文“行徒”
“世有非常之人,才有非常之功”,诸如苏秦、张仪这样的人都是草民出身,但在贵为一国之主的君主面前没有一丝的畏惧和委琐,他们心中的自信和心灵力量让我们想起来也是万分折服的。人们游说的对
此词写夏日傍晚,阵雨已过、月亮升起后楼外楼内的景象,几乎句句写景,而情尽寓其中。柳在何处,词人不曾“交待”,然而无论远近,雷则来自柳的那一边,雷为柳隔,音量减小,故曰“轻雷”,隐隐
《但歌》有四支曲调,是从汉代产生的。没有弦管伴奏,表演的时候,最先由一人领唱,三人和唱。魏武帝尤为爱好。当时有一位宋容华,其声清澈优美,善于演唱这一曲调,在那时特别美妙。自从置朝以
作者介绍
-
史达祖
史达祖1163~1220?年,字邦卿,号梅溪,汴(河南开封)人。一生未中第,早年任过幕僚。韩侂胄当国时,他是最亲信的堂吏,负责撰拟文书。韩败,史牵连受黥刑,死于贫困中。史达祖的词以咏物为长,其中不乏身世之感。他还在宁宗朝北行使金,这一部分的北行词,充满了沉痛的家国之感。今传有《梅溪词》。存词112首。