滕王阁序
作者:孟浩然 朝代:唐朝诗人
- 滕王阁序原文:
- 阁中帝子今何在?槛外长江空自流。
蜀国曾闻子规鸟,宣城还见杜鹃花
绕池闲步看鱼游,正值儿童弄钓舟
滕王高阁临江渚,佩玉鸣鸾罢歌舞。
遥襟甫畅,逸兴遄飞。爽籁发而清风生,纤歌凝而白云遏。睢园绿竹,气凌彭泽之樽;邺水朱华,光照临川之笔。四美具,二难并。穷睇眄于中天,极娱游于暇日。天高地迥,觉宇宙之无穷;兴尽悲来,识盈虚之有数。望长安于日下,目吴会于云间。地势极而南溟深,天柱高而北辰远。关山难越,谁悲失路之人;萍水相逢,尽是他乡之客。怀帝阍而不见,奉宣室以何年?(遥襟甫畅 一作:遥吟俯畅)
豫章故郡,洪都新府。星分翼轸,地接衡庐。襟三江而带五湖,控蛮荆而引瓯越。物华天宝,龙光射牛斗之墟;人杰地灵,徐孺下陈蕃之榻。雄州雾列,俊采星驰。台隍枕夷夏之交,宾主尽东南之美。都督阎公之雅望,棨戟遥临;宇文新州之懿范,襜帷暂驻。十旬休假,胜友如云;千里逢迎,高朋满座。腾蛟起凤,孟学士之词宗;紫电青霜,王将军之武库。家君作宰,路出名区;童子何知,躬逢胜饯。(豫章故郡 一作:南昌故郡)
江上雪,独立钓渔翁
闲云潭影日悠悠,物换星移几度秋。
披绣闼,俯雕甍,山原旷其盈视,川泽纡其骇瞩。闾阎扑地,钟鸣鼎食之家;舸舰迷津,青雀黄龙之舳。云销雨霁,彩彻区明。落霞与孤鹜齐飞,秋水共长天一色。渔舟唱晚,响穷彭蠡之滨,雁阵惊寒,声断衡阳之浦。(轴 通:舳;迷津 一作:弥津;云销雨霁,彩彻区明 一作:虹销雨霁,彩彻云衢)
军中宜剑舞,塞上重笳音
寻河愁地尽,过碛觉天低
残杏枝头花几许啼红正恨清明雨
年去年来白发新,匆匆马上又逢春
时维九月,序属三秋。潦水尽而寒潭清,烟光凝而暮山紫。俨骖騑于上路,访风景于崇阿。临帝子之长洲,得仙人之旧馆。层峦耸翠,上出重霄;飞阁流丹,下临无地。鹤汀凫渚,穷岛屿之萦回;桂殿兰宫,即冈峦之体势。(层峦 一作:层台;即冈 一作:列冈;天人 一作:仙人)
嗟乎!时运不齐,命途多舛。冯唐易老,李广难封。屈贾谊于长沙,非无圣主;窜梁鸿于海曲,岂乏明时?所赖君子见机,达人知命。老当益壮,宁移白首之心?穷且益坚,不坠青云之志。酌贪泉而觉爽,处涸辙以犹欢。北海虽赊,扶摇可接;东隅已逝,桑榆非晚。孟尝高洁,空余报国之情;阮籍猖狂,岂效穷途之哭!(见机 一作:安贫)
勃,三尺微命,一介书生。无路请缨,等终军之弱冠;有怀投笔,慕宗悫之长风。舍簪笏于百龄,奉晨昏于万里。非谢家之宝树,接孟氏之芳邻。他日趋庭,叨陪鲤对;今兹捧袂,喜托龙门。杨意不逢,抚凌云而自惜;钟期既遇,奏流水以何惭?
呜乎!胜地不常,盛筵难再;兰亭已矣,梓泽丘墟。临别赠言,幸承恩于伟饯;登高作赋,是所望于群公。敢竭鄙怀,恭疏短引;一言均赋,四韵俱成。请洒潘江,各倾陆海云尔:
小舟横截春江,卧看翠壁红楼起
想边鸿孤唳,砌蛩私语
送子军中饮,家书醉里题
画栋朝飞南浦云,珠帘暮卷西山雨。
- 滕王阁序拼音解读:
- gé zhōng dì zi jīn hé zài?kǎn wài cháng jiāng kōng zì liú。
shǔ guó céng wén zǐ guī niǎo,xuān chéng hái jiàn dù juān huā
rào chí xián bù kàn yú yóu,zhèng zhí ér tóng nòng diào zhōu
téng wáng gāo gé lín jiāng zhǔ,pèi yù míng luán bà gē wǔ。
yáo jīn fǔ chàng,yì xìng chuán fēi。shuǎng lài fā ér qīng fēng shēng,xiān gē níng ér bái yún è。suī yuán lǜ zhú,qì líng péng zé zhī zūn;yè shuǐ zhū huá,guāng zhào lín chuān zhī bǐ。sì měi jù,èr nán bìng。qióng dì miǎn yú zhōng tiān,jí yú yóu yú xiá rì。tiān gāo dì jiǒng,jué yǔ zhòu zhī wú qióng;xìng jìn bēi lái,shí yíng xū zhī yǒu shù。wàng cháng ān yú rì xià,mù wú huì yú yún jiān。dì shì jí ér nán míng shēn,tiān zhù gāo ér běi chén yuǎn。guān shān nán yuè,shuí bēi shī lù zhī rén;píng shuǐ xiàng féng,jìn shì tā xiāng zhī kè。huái dì hūn ér bú jiàn,fèng xuān shì yǐ hé nián?(yáo jīn fǔ chàng yī zuò:yáo yín fǔ chàng)
yù zhāng gù jùn,hóng dōu xīn fǔ。xīng fēn yì zhěn,dì jiē héng lú。jīn sān jiāng ér dài wǔ hú,kòng mán jīng ér yǐn ōu yuè。wù huá tiān bǎo,lóng guāng shè niú dòu zhī xū;rén jié dì líng,xú rú xià chén fān zhī tà。xióng zhōu wù liè,jùn cǎi xīng chí。tái huáng zhěn yí xià zhī jiāo,bīn zhǔ jǐn dōng nán zhī měi。dū du yán gōng zhī yǎ wàng,qǐ jǐ yáo lín;yǔ wén xīn zhōu zhī yì fàn,chān wéi zàn zhù。shí xún xiū jià,shèng yǒu rú yún;qiān lǐ féng yíng,gāo péng mǎn zuò。téng jiāo qǐ fèng,mèng xué shì zhī cí zōng;zǐ diàn qīng shuāng,wáng jiāng jūn zhī wǔ kù。jiā jūn zuò zǎi,lù chū míng qū;tóng zǐ hé zhī,gōng féng shèng jiàn。(yù zhāng gù jùn yī zuò:nán chāng gù jùn)
jiāng shàng xuě,dú lì diào yú wēng
xián yún tán yǐng rì yōu yōu,wù huàn xīng yí jǐ dù qiū。
pī xiù tà,fǔ diāo méng,shān yuán kuàng qí yíng shì,chuān zé yū qí hài zhǔ。lǘ yán pū dì,zhōng míng dǐng shí zhī jiā;gě jiàn mí jīn,qīng què huáng lóng zhī zhú。yún xiāo yǔ jì,cǎi chè qū míng。luò xiá yǔ gū wù qí fēi,qiū shuǐ gòng cháng tiān yī sè。yú zhōu chàng wǎn,xiǎng qióng péng lí zhī bīn,yàn zhèn jīng hán,shēng duàn héng yáng zhī pǔ。(zhóu tōng:zhú;mí jīn yī zuò:mí jīn;yún xiāo yǔ jì,cǎi chè qū míng yī zuò:hóng xiāo yǔ jì,cǎi chè yún qú)
jūn zhōng yí jiàn wǔ,sāi shàng zhòng jiā yīn
xún hé chóu dì jǐn,guò qì jué tiān dī
cán xìng zhī tóu huā jǐ xǔ tí hóng zhèng hèn qīng míng yǔ
nián qù nián lái bái fà xīn,cōng cōng mǎ shàng yòu féng chūn
shí wéi jiǔ yuè,xù shǔ sān qiū。lǎo shuǐ jǐn ér hán tán qīng,yān guāng níng ér mù shān zǐ。yǎn cān fēi yú shàng lù,fǎng fēng jǐng yú chóng ā。lín dì zi zhī cháng zhōu,dé xiān rén zhī jiù guǎn。céng luán sǒng cuì,shàng chū chóng xiāo;fēi gé liú dān,xià lín wú dì。hè tīng fú zhǔ,qióng dǎo yǔ zhī yíng huí;guì diàn lán gōng,jí gāng luán zhī tǐ shì。(céng luán yī zuò:céng tái;jí gāng yī zuò:liè gāng;tiān rén yī zuò:xiān rén)
jiē hū!shí yùn bù qí,mìng tú duō chuǎn。féng táng yì lǎo,lǐ guǎng nán fēng。qū jiǎ yì yú cháng shā,fēi wú shèng zhǔ;cuàn liáng hóng yú hǎi qǔ,qǐ fá míng shí?suǒ lài jūn zǐ jiàn jī,dá rén zhī mìng。lǎo dāng yì zhuàng,níng yí bái shǒu zhī xīn?qióng qiě yì jiān,bù zhuì qīng yún zhī zhì。zhuó tān quán ér jué shuǎng,chù hé zhé yǐ yóu huān。běi hǎi suī shē,fú yáo kě jiē;dōng yú yǐ shì,sāng yú fēi wǎn。mèng cháng gāo jié,kòng yú bào guó zhī qíng;ruǎn jí chāng kuáng,qǐ xiào qióng tú zhī kū!(jiàn jī yī zuò:ān pín)
bó,sān chǐ wēi mìng,yī jiè shū shēng。wú lù qǐng yīng,děng zhōng jūn zhī ruò guàn;yǒu huái tóu bǐ,mù zōng què zhī cháng fēng。shě zān hù yú bǎi líng,fèng chén hūn yú wàn lǐ。fēi xiè jiā zhī bǎo shù,jiē mèng shì zhī fāng lín。tā rì qū tíng,dāo péi lǐ duì;jīn zī pěng mèi,xǐ tuō lóng mén。yáng yì bù féng,fǔ líng yún ér zì xī;zhōng qī jì yù,zòu liú shuǐ yǐ hé cán?
wū hū!shèng dì bù cháng,shèng yán nán zài;lán tíng yǐ yǐ,zǐ zé qiū xū。lín bié zèng yán,xìng chéng ēn yú wěi jiàn;dēng gāo zuò fù,shì suǒ wàng yú qún gōng。gǎn jié bǐ huái,gōng shū duǎn yǐn;yī yán jūn fù,sì yùn jù chéng。qǐng sǎ pān jiāng,gè qīng lù hǎi yún ěr:
xiǎo zhōu héng jié chūn jiāng,wò kàn cuì bì hóng lóu qǐ
xiǎng biān hóng gū lì,qì qióng sī yǔ
sòng zi jūn zhōng yǐn,jiā shū zuì lǐ tí
huà dòng cháo fēi nán pǔ yún,zhū lián mù juǎn xī shān yǔ。
※提示:拼音为程序生成,因此多音字的拼音可能不准确。
相关翻译
- 建武末年,冯衍上疏自诉说:臣思高祖的雄才大略及陈平的智谋,如果听取毁谤,则陈平就会被疏远,听取赞誉,陈平就为高祖所亲近。以文帝之英明和魏尚之忠诚,绳之以法就成了罪犯,施之以德则成为
周舍字升逸,汝南安成人,是晋朝左光禄大夫周颤的八世孙。父亲周颐,任齐朝中书侍郎,在当时有名声。周舍幼年聪明,周颐认为他很奇特,临终时对他说:“你不担心不能富贵,衹是应该秉持道德。”
忠和孝原本没有什么道理可讲,因为这是出于人的至诚和天性,是一种至情至性、无怨无悔的感情。无论是国家之情、父母之情,乃至于友人之情,发挥到至诚处,都是无所计较,在外人看来也许是愚昧的
本篇以《信战》为题乃取“信义”之意,其要旨是阐述将帅以“信”治军的重要性。它认为,在对敌作战中,士卒所以能够舍生忘死地去奋勇杀敌,都是由于平时将帅带兵以“信”的结果。这里所引“信则
这首诗约作于公元799年秋至800年春之间。其时诗人到符离(今安徽省宿州市),曾有《乱后过流沟寺》诗,流沟寺即在符离。题中所言“弟妹”,可能和诗人自己均在符离,因此合起来就有五处。
相关赏析
- 太阳啊月亮,你们的光芒照耀着大地。我嫁的这个人啊,却不再像过去那样对待我了。事情怎么变得这样了呢?一点也不顾念我呀。 太阳啊月亮,大地披上了你们的光芒。我嫁的这个人啊,却不再像
七绝《馆娃宫怀古》共五首,又名《馆娃宫怀古五绝》。这五首思古寄慨之作,是皮日休在苏州任职时,因寻找馆娃宫旧迹而作。组诗咏怀古事以寄讽,以叙述和议论相结合,通过馆娃宫昔盛今颓的具体情
孟春正月,招摇星指向十二辰的寅位,黄昏时参星位于正南方中天,黎明时尾星位于正南方中天。这个月的方位是东方,日干用甲乙,旺盛的德泽在于属木。所属的动物是鳞龙。代表的音是角音,所属的律
一而再,再而三地写战争,除了证明这一“王者之事”的重要外,也说明远古战争的频繁,几乎就像家常便饭,只要,心血来潮,就可以大动干戈,不顾百姓奴隶的死活,不管对生产生活造成的劫难。战争
李延年,男,生年不详,汉武帝太初年间(前104年—前101年)去世。造诣很高的音乐家,中山人(今河北省定州市),出身倡家,父母兄弟妹均通音乐,都是以乐舞为职业的艺人。代表作《佳人曲
作者介绍
-
孟浩然
孟浩然(689─740),本名浩,字浩然,襄州襄阳(今湖北襄樊市)人。早年隐居家乡襄阳附近的鹿门山,闭门读书,以诗自娱。曾游历长江南北各地,巴蜀、吴越、湘赣等地都留下了他的足迹。四十岁时游长安,应进士不第。张九龄镇荆州时,署其为荆州从事,不久,患疽而卒,终年五十二岁。他是盛唐山水田园诗派的主要作家之一。诗与王维齐名,号王孟。其诗每无意求工而清超越俗,正复出人意表,清闲浅淡中,自有泉流石上,风来松下之音。有《孟浩然集》。