滕王阁序
作者:汪懋麟 朝代:明朝诗人
- 滕王阁序原文:
- 山阴道士如相见,应写黄庭换白鹅
勃,三尺微命,一介书生。无路请缨,等终军之弱冠;有怀投笔,慕宗悫之长风。舍簪笏于百龄,奉晨昏于万里。非谢家之宝树,接孟氏之芳邻。他日趋庭,叨陪鲤对;今兹捧袂,喜托龙门。杨意不逢,抚凌云而自惜;钟期既遇,奏流水以何惭?
王粲登临寥落际雁飞不断天连水
轻解罗裳,独上兰舟
常山临代郡,亭障绕黄河
未羞他、双燕归来,画帘半卷
嗟乎!时运不齐,命途多舛。冯唐易老,李广难封。屈贾谊于长沙,非无圣主;窜梁鸿于海曲,岂乏明时?所赖君子见机,达人知命。老当益壮,宁移白首之心?穷且益坚,不坠青云之志。酌贪泉而觉爽,处涸辙以犹欢。北海虽赊,扶摇可接;东隅已逝,桑榆非晚。孟尝高洁,空余报国之情;阮籍猖狂,岂效穷途之哭!(见机 一作:安贫)
时维九月,序属三秋。潦水尽而寒潭清,烟光凝而暮山紫。俨骖騑于上路,访风景于崇阿。临帝子之长洲,得仙人之旧馆。层峦耸翠,上出重霄;飞阁流丹,下临无地。鹤汀凫渚,穷岛屿之萦回;桂殿兰宫,即冈峦之体势。(层峦 一作:层台;即冈 一作:列冈;天人 一作:仙人)
呜乎!胜地不常,盛筵难再;兰亭已矣,梓泽丘墟。临别赠言,幸承恩于伟饯;登高作赋,是所望于群公。敢竭鄙怀,恭疏短引;一言均赋,四韵俱成。请洒潘江,各倾陆海云尔:
滕王高阁临江渚,佩玉鸣鸾罢歌舞。
以我独沉久,愧君相见频
披绣闼,俯雕甍,山原旷其盈视,川泽纡其骇瞩。闾阎扑地,钟鸣鼎食之家;舸舰迷津,青雀黄龙之舳。云销雨霁,彩彻区明。落霞与孤鹜齐飞,秋水共长天一色。渔舟唱晚,响穷彭蠡之滨,雁阵惊寒,声断衡阳之浦。(轴 通:舳;迷津 一作:弥津;云销雨霁,彩彻区明 一作:虹销雨霁,彩彻云衢)
闲云潭影日悠悠,物换星移几度秋。
会挽雕弓如满月,西北望,射天狼。
豫章故郡,洪都新府。星分翼轸,地接衡庐。襟三江而带五湖,控蛮荆而引瓯越。物华天宝,龙光射牛斗之墟;人杰地灵,徐孺下陈蕃之榻。雄州雾列,俊采星驰。台隍枕夷夏之交,宾主尽东南之美。都督阎公之雅望,棨戟遥临;宇文新州之懿范,襜帷暂驻。十旬休假,胜友如云;千里逢迎,高朋满座。腾蛟起凤,孟学士之词宗;紫电青霜,王将军之武库。家君作宰,路出名区;童子何知,躬逢胜饯。(豫章故郡 一作:南昌故郡)
客有哀时失职而听者,泪淋浪以沾襟
阁中帝子今何在?槛外长江空自流。
今岁早梅开,依旧年时月
遥襟甫畅,逸兴遄飞。爽籁发而清风生,纤歌凝而白云遏。睢园绿竹,气凌彭泽之樽;邺水朱华,光照临川之笔。四美具,二难并。穷睇眄于中天,极娱游于暇日。天高地迥,觉宇宙之无穷;兴尽悲来,识盈虚之有数。望长安于日下,目吴会于云间。地势极而南溟深,天柱高而北辰远。关山难越,谁悲失路之人;萍水相逢,尽是他乡之客。怀帝阍而不见,奉宣室以何年?(遥襟甫畅 一作:遥吟俯畅)
画栋朝飞南浦云,珠帘暮卷西山雨。
我家襄水曲,遥隔楚云端
- 滕王阁序拼音解读:
- shān yīn dào shì rú xiāng jiàn,yīng xiě huáng tíng huàn bái é
bó,sān chǐ wēi mìng,yī jiè shū shēng。wú lù qǐng yīng,děng zhōng jūn zhī ruò guàn;yǒu huái tóu bǐ,mù zōng què zhī cháng fēng。shě zān hù yú bǎi líng,fèng chén hūn yú wàn lǐ。fēi xiè jiā zhī bǎo shù,jiē mèng shì zhī fāng lín。tā rì qū tíng,dāo péi lǐ duì;jīn zī pěng mèi,xǐ tuō lóng mén。yáng yì bù féng,fǔ líng yún ér zì xī;zhōng qī jì yù,zòu liú shuǐ yǐ hé cán?
wáng càn dēng lín liáo luò jì yàn fēi bù duàn tiān lián shuǐ
qīng jiě luó shang,dú shàng lán zhōu
cháng shān lín dài jùn,tíng zhàng rào huáng hé
wèi xiū tā、shuāng yàn guī lái,huà lián bàn juǎn
jiē hū!shí yùn bù qí,mìng tú duō chuǎn。féng táng yì lǎo,lǐ guǎng nán fēng。qū jiǎ yì yú cháng shā,fēi wú shèng zhǔ;cuàn liáng hóng yú hǎi qǔ,qǐ fá míng shí?suǒ lài jūn zǐ jiàn jī,dá rén zhī mìng。lǎo dāng yì zhuàng,níng yí bái shǒu zhī xīn?qióng qiě yì jiān,bù zhuì qīng yún zhī zhì。zhuó tān quán ér jué shuǎng,chù hé zhé yǐ yóu huān。běi hǎi suī shē,fú yáo kě jiē;dōng yú yǐ shì,sāng yú fēi wǎn。mèng cháng gāo jié,kòng yú bào guó zhī qíng;ruǎn jí chāng kuáng,qǐ xiào qióng tú zhī kū!(jiàn jī yī zuò:ān pín)
shí wéi jiǔ yuè,xù shǔ sān qiū。lǎo shuǐ jǐn ér hán tán qīng,yān guāng níng ér mù shān zǐ。yǎn cān fēi yú shàng lù,fǎng fēng jǐng yú chóng ā。lín dì zi zhī cháng zhōu,dé xiān rén zhī jiù guǎn。céng luán sǒng cuì,shàng chū chóng xiāo;fēi gé liú dān,xià lín wú dì。hè tīng fú zhǔ,qióng dǎo yǔ zhī yíng huí;guì diàn lán gōng,jí gāng luán zhī tǐ shì。(céng luán yī zuò:céng tái;jí gāng yī zuò:liè gāng;tiān rén yī zuò:xiān rén)
wū hū!shèng dì bù cháng,shèng yán nán zài;lán tíng yǐ yǐ,zǐ zé qiū xū。lín bié zèng yán,xìng chéng ēn yú wěi jiàn;dēng gāo zuò fù,shì suǒ wàng yú qún gōng。gǎn jié bǐ huái,gōng shū duǎn yǐn;yī yán jūn fù,sì yùn jù chéng。qǐng sǎ pān jiāng,gè qīng lù hǎi yún ěr:
téng wáng gāo gé lín jiāng zhǔ,pèi yù míng luán bà gē wǔ。
yǐ wǒ dú chén jiǔ,kuì jūn xiāng jiàn pín
pī xiù tà,fǔ diāo méng,shān yuán kuàng qí yíng shì,chuān zé yū qí hài zhǔ。lǘ yán pū dì,zhōng míng dǐng shí zhī jiā;gě jiàn mí jīn,qīng què huáng lóng zhī zhú。yún xiāo yǔ jì,cǎi chè qū míng。luò xiá yǔ gū wù qí fēi,qiū shuǐ gòng cháng tiān yī sè。yú zhōu chàng wǎn,xiǎng qióng péng lí zhī bīn,yàn zhèn jīng hán,shēng duàn héng yáng zhī pǔ。(zhóu tōng:zhú;mí jīn yī zuò:mí jīn;yún xiāo yǔ jì,cǎi chè qū míng yī zuò:hóng xiāo yǔ jì,cǎi chè yún qú)
xián yún tán yǐng rì yōu yōu,wù huàn xīng yí jǐ dù qiū。
huì wǎn diāo gōng rú mǎn yuè,xī běi wàng,shè tiān láng。
yù zhāng gù jùn,hóng dōu xīn fǔ。xīng fēn yì zhěn,dì jiē héng lú。jīn sān jiāng ér dài wǔ hú,kòng mán jīng ér yǐn ōu yuè。wù huá tiān bǎo,lóng guāng shè niú dòu zhī xū;rén jié dì líng,xú rú xià chén fān zhī tà。xióng zhōu wù liè,jùn cǎi xīng chí。tái huáng zhěn yí xià zhī jiāo,bīn zhǔ jǐn dōng nán zhī měi。dū du yán gōng zhī yǎ wàng,qǐ jǐ yáo lín;yǔ wén xīn zhōu zhī yì fàn,chān wéi zàn zhù。shí xún xiū jià,shèng yǒu rú yún;qiān lǐ féng yíng,gāo péng mǎn zuò。téng jiāo qǐ fèng,mèng xué shì zhī cí zōng;zǐ diàn qīng shuāng,wáng jiāng jūn zhī wǔ kù。jiā jūn zuò zǎi,lù chū míng qū;tóng zǐ hé zhī,gōng féng shèng jiàn。(yù zhāng gù jùn yī zuò:nán chāng gù jùn)
kè yǒu āi shí shī zhí ér tīng zhě,lèi lín làng yǐ zhān jīn
gé zhōng dì zi jīn hé zài?kǎn wài cháng jiāng kōng zì liú。
jīn suì zǎo méi kāi,yī jiù nián shí yuè
yáo jīn fǔ chàng,yì xìng chuán fēi。shuǎng lài fā ér qīng fēng shēng,xiān gē níng ér bái yún è。suī yuán lǜ zhú,qì líng péng zé zhī zūn;yè shuǐ zhū huá,guāng zhào lín chuān zhī bǐ。sì měi jù,èr nán bìng。qióng dì miǎn yú zhōng tiān,jí yú yóu yú xiá rì。tiān gāo dì jiǒng,jué yǔ zhòu zhī wú qióng;xìng jìn bēi lái,shí yíng xū zhī yǒu shù。wàng cháng ān yú rì xià,mù wú huì yú yún jiān。dì shì jí ér nán míng shēn,tiān zhù gāo ér běi chén yuǎn。guān shān nán yuè,shuí bēi shī lù zhī rén;píng shuǐ xiàng féng,jìn shì tā xiāng zhī kè。huái dì hūn ér bú jiàn,fèng xuān shì yǐ hé nián?(yáo jīn fǔ chàng yī zuò:yáo yín fǔ chàng)
huà dòng cháo fēi nán pǔ yún,zhū lián mù juǎn xī shān yǔ。
wǒ jiā xiāng shuǐ qū,yáo gé chǔ yún duān
※提示:拼音为程序生成,因此多音字的拼音可能不准确。
相关翻译
- 三月十五日,文王集合六州的诸侯要去服事商朝。商纣王听信崇侯虎的谗言,愤怒不已。这就惹得诸侯不高兴,就归附于文王。文王不忍背负商朝,就作《程典》,以之命令司徒、司马、司空三吏。说道:
景穆皇帝有十四个儿子。恭皇后生文成皇帝。袁椒房生阳平幽王新成。尉椒房生京兆康王子推、济阴王小新成。阳椒房生汝阴灵王天题。乐良厉王万寿、广平殇王洛侯,母亲的记载都缺略。孟椒房生任城康
王炎(1137——1218)字晦叔,一字晦仲,号双溪,婺源(今属江西)人。年十五学为文,乾道五年进士,调明州司法参军,丁母忧,再调 鄂州崇阳簿,江陵帅张栻檄入幕府, 议论相得。秩满
孟子的本意还是在政治方面,用“近来者赤,近墨者黑”的道理说明周围环境对人的影响的重要性,从而说明当政治国的国君应注意自己身边所用亲信的考查和选择。因为,如果国君周围以好人,那么国君
这首诗出自《杜工部集》。767年(大历二年),即杜甫漂泊到四川夔(kuí)州的第二年,他住在瀼西的一所草堂里。草堂前有几棵枣树,西邻的一个寡妇常来打枣,杜甫从不干涉。后来
相关赏析
- 这两句一作“身外闲愁空满眼,就中欢事常稀”。稀,一作“移”。这句一作“试从今夜数”。相会:相聚。这句一作“浅酒欲邀谁共劝”。东溪:泛指风景美好的地方。近,一作“尽”。
“池州”,是宋代江南东路的一个州,州府设在当时的秋浦,就是现在的安徽省池州市贵池区。这里作者以州名代指州府名。“翠微亭”,在今安徽贵池南边的齐山上,是唐代大诗人杜牧在武宗会昌年间任
原文第二句中,是“深”还是“生”字在学术界仍就存在争议。清康熙陈梦雷编辑《古今图书积尘》作“白云深处有人家”。明万历赵宦光刊本,宋洪迈编《万首唐人绝句》作“白云深处有人家”。清乾隆
人在时空中本应是尤物之主,然而身际家国破败之时,面对无动于衷的物象,只觉得空茫无着,无能为力。人不如柳,痛苦可想而知,但是人的崇高、人的灵性,又正在有痛苦。所以,咏柳系借柳之无情以
《三国志》:诸葛亮之为相国也,抚百姓,示仪轨,约官职,从权制,开诚心,布公道;尽忠益时者虽雠必赏,犯法怠慢者虽亲必罚,服罪输情者 虽重必释,游辞巧饰者 虽轻必戮;善无微而不赏,恶无
作者介绍
-
汪懋麟
汪懋麟[公元一六四o年至一六八八年]字季角,号蛟门,江苏江都人。生于明思宗崇祯十三年,卒于清圣祖康熙二十七年,年四十九岁。康熙六年(公元一六六七年)进士,授内阁中书。因徐乾学荐,以刑部主事入史馆充纂修官,与修明史,撰述最富。吏才尤通敏。旋罢归,杜门谢宾客,昼治经,夜读史,日事研究,锐意成一家言。方三年,遽得疾卒。懋麟与汪楫同里同有诗名,时称“二汪”。著有百尺梧桐阁集二十六卷,《清史列传》行于世。