超然台记
作者:张载 朝代:魏晋诗人
- 超然台记原文:
- 王粲登临寥落际雁飞不断天连水
六翮飘飖私自怜,一离京洛十馀年
小楼昨夜又东风,故国不堪回首月明中
待约个梅魂,黄昏月淡,与伊深怜低语
妾家高楼连苑起,良人执戟明光里
凡物皆有可观。苟有可观,皆有可乐,非必怪奇伟丽者也。
方是时,予弟子由,适在济南,闻而赋之,且名其台曰“超然”,以见余之无所往而不乐者,盖游于物之外也。
哺糟啜醨皆可以醉;果蔬草木,皆可以饱。推此类也,吾安往而不乐?
而园之北,因城以为台者旧矣,稍葺而新之。时相与登览,放意肆志焉。南望马耳、常山,出没隐见,若近若远,庶几有隐君子乎!而其东则庐山,秦人卢敖之所从遁也。西望穆陵,隐然如城郭,师尚父、齐桓公之遗烈,犹有存者。北俯潍水,慨然太息,思淮阴之功,而吊其不终。台高而安,深而明,夏凉而冬温。雨雪之朝,风月之夕,予未尝不在,客未尝不从。撷园蔬,取池鱼,酿秫酒,瀹脱粟而食之,曰:“乐哉游乎!"
山色遥连秦树晚,砧声近报汉宫秋
夫所为求褔而辞祸者,以褔可喜而祸可悲也。人之所欲无穷,而物之可以足吾欲者有尽,美恶之辨战乎中,而去取之择交乎前。则可乐者常少,而可悲者常多。是谓求祸而辞褔。夫求祸而辞褔,岂人之情也哉?物有以盖之矣。彼游于物之内,而不游于物之外。物非有大小也,自其内而观之,未有不高且大者也。彼挟其高大以临我,则我常眩乱反复,如隙中之观斗,又焉知胜负之所在。是以美恶横生,而忧乐出焉,可不大哀乎!
海阔山遥,未知何处是潇湘
白日放歌须纵酒,青春作伴好还乡
酒美梅酸,恰称人怀抱
余自钱塘移守胶西,释舟楫之安,而服车马之劳;去雕墙之美,而蔽采椽之居;背湖山之观,而适桑麻之野。始至之日,岁比不登,盗贼满野,狱讼充斥;而斋厨索然,日食杞菊。人固疑余之不乐也。处之期年,而貌加丰,发之白者,日以反黑。予既乐其风俗之淳,而其吏民亦安予之拙也。于是治其园圃,洁其庭宇,伐安丘、高密之木,以修补破败,为苟全之计。
予若洞庭叶,随波送逐臣
- 超然台记拼音解读:
- wáng càn dēng lín liáo luò jì yàn fēi bù duàn tiān lián shuǐ
liù hé piāo yáo sī zì lián,yī lí jīng luò shí yú nián
xiǎo lóu zuó yè yòu dōng fēng,gù guó bù kān huí shǒu yuè míng zhōng
dài yuē gè méi hún,huáng hūn yuè dàn,yǔ yī shēn lián dī yǔ
qiè jiā gāo lóu lián yuàn qǐ,liáng rén zhí jǐ míng guāng lǐ
fán wù jiē yǒu kě guān。gǒu yǒu kě guān,jiē yǒu kě lè,fēi bì guài qí wěi lì zhě yě。
fāng shì shí,yǔ dì zǐ yóu,shì zài jǐ nán,wén ér fù zhī,qiě míng qí tái yuē“chāo rán”,yǐ jiàn yú zhī wú suǒ wǎng ér bù lè zhě,gài yóu yú wù zhī wài yě。
bǔ zāo chuò lí jiē kě yǐ zuì;guǒ shū cǎo mù,jiē kě yǐ bǎo。tuī cǐ lèi yě,wú ān wǎng ér bù lè?
ér yuán zhī běi,yīn chéng yǐ wéi tái zhě jiù yǐ,shāo qì ér xīn zhī。shí xiāng yǔ dēng lǎn,fàng yì sì zhì yān。nán wàng mǎ ěr、cháng shān,chū mò yǐn jiàn,ruò jìn ruò yuǎn,shù jī yǒu yǐn jūn zǐ hū!ér qí dōng zé lú shān,qín rén lú áo zhī suǒ cóng dùn yě。xī wàng mù líng,yǐn rán rú chéng guō,shī shàng fù、qí huán gōng zhī yí liè,yóu yǒu cún zhě。běi fǔ wéi shuǐ,kǎi rán tài xī,sī huái yīn zhī gōng,ér diào qí bù zhōng。tái gāo ér ān,shēn ér míng,xià liáng ér dōng wēn。yǔ xuě zhī cháo,fēng yuè zhī xī,yǔ wèi cháng bù zài,kè wèi cháng bù cóng。xié yuán shū,qǔ chí yú,niàng shú jiǔ,yuè tuō sù ér shí zhī,yuē:“lè zāi yóu hū!"
shān sè yáo lián qín shù wǎn,zhēn shēng jìn bào hàn gōng qiū
fū suǒ wéi qiú fù ér cí huò zhě,yǐ fù kě xǐ ér huò kě bēi yě。rén zhī suǒ yù wú qióng,ér wù zhī kě yǐ zú wú yù zhě yǒu jǐn,měi è zhī biàn zhàn hū zhōng,ér qù qǔ zhī zé jiāo hū qián。zé kě lè zhě cháng shǎo,ér kě bēi zhě cháng duō。shì wèi qiú huò ér cí fù。fū qiú huò ér cí fù,qǐ rén zhī qíng yě zāi?wù yǒu yǐ gài zhī yǐ。bǐ yóu yú wù zhī nèi,ér bù yóu yú wù zhī wài。wù fēi yǒu dà xiǎo yě,zì qí nèi ér guān zhī,wèi yǒu bù gāo qiě dà zhě yě。bǐ xié qí gāo dà yǐ lín wǒ,zé wǒ cháng xuàn luàn fǎn fù,rú xì zhōng zhī guān dòu,yòu yān zhī shèng fù zhī suǒ zài。shì yǐ měi è héng shēng,ér yōu lè chū yān,kě bù dà āi hū!
hǎi kuò shān yáo,wèi zhī hé chǔ shì xiāo xiāng
bái rì fàng gē xū zòng jiǔ,qīng chūn zuò bàn hǎo huán xiāng
jiǔ měi méi suān,qià chēng rén huái bào
yú zì qián táng yí shǒu jiāo xī,shì zhōu jí zhī ān,ér fú chē mǎ zhī láo;qù diāo qiáng zhī měi,ér bì cǎi chuán zhī jū;bèi hú shān zhī guān,ér shì sāng má zhī yě。shǐ zhì zhī rì,suì bǐ bù dēng,dào zéi mǎn yě,yù sòng chōng chì;ér zhāi chú suǒ rán,rì shí qǐ jú。rén gù yí yú zhī bù lè yě。chù zhī qī nián,ér mào jiā fēng,fā zhī bái zhě,rì yǐ fǎn hēi。yǔ jì lè qí fēng sú zhī chún,ér qí lì mín yì ān yǔ zhī zhuō yě。yú shì zhì qí yuán pǔ,jié qí tíng yǔ,fá ān qiū、gāo mì zhī mù,yǐ xiū bǔ pò bài,wèi gǒu quán zhī jì。
yǔ ruò dòng tíng yè,suí bō sòng zhú chén
※提示:拼音为程序生成,因此多音字的拼音可能不准确。
相关翻译
- 柳惔字文通,河东解县人。父亲世隆,齐朝司空。柳惔十七岁时,齐武帝尚为中军,任用他为参军,转任主簿。齐朝初年,获任尚书三公郎,累迁太子中舍人,成为巴东王子响的朋友。子响管理荆州时,柳
这首诗把柳絮飞花的景色写得十分生动。柳絮在东风相助之下,狂飘乱舞,铺天盖地,似乎整个世界都是它的了。抓住了事物的特色。使之性格化了,使人看到一个得志便猖狂的形象。
骆宾王和卢照邻都擅长七言歌行诗,“富有才情,兼深组织”,“得擅长什之誉”(胡震亨《唐音癸签》)。他的长篇歌行《帝京篇》在当时就己被称为绝唱,《畴昔篇》、《艳情代郭氏赠卢照邻》、《代
68岁返回鲁国,开始整理图书典籍。尤其是在晚年,主要精力是用在校勘、整理典籍方面,是我国最早的图书整理者,相传他整理《诗》、《书》等文献,并把鲁史官所记《春秋》加以删修,成为我国第
陈给事名京,字庆复,766年(唐代宗大历元年)进士,803年(德宗贞元十九年)由考功员外郎晋升为给事中。给事,官名,即给事中。唐代的给事中,乃中央机构门下省的重要官员,仅次于门下省
相关赏析
- ⑴这三句是作者经过扬州时,但见平沙浅草,征途茫茫,而这条北通中原的大路又经过了多少次战事,经历了几度兴亡。⑵这两句是写夜间听到涛声拍岸,使人激奋而气节凛然。骨:指人的气骨节操。⑶漫
陆龟蒙生于官僚世家,却终身以农为业,虽以隐土自诩,却怀儒家之志,修身持家、治国平天下的理想每见于笔端,正如鲁迅先生所说,他和皮日休一样“并没有忘记天下,正是一榻糊涂的泥塘里的光彩和
又往东流出江关,流人南郡界,江水从关东流经弱关、捍关。捍关是凛君乘船下夷水时所设;弱关在建平郡姊归县边界上。从前巴、楚常常打仗,所以在险要处设关互相防御。秦统一天下后,设置南郡,于
长孙肥,是代郡人。昭成帝时,他十三岁,被挑选入宫侍奉。年轻有风度,果断刚毅少言语。太祖在独孤部和贺兰部时,长孙肥时常侍奉跟从,在左右抵御欺侮太祖的人,太祖很信赖依仗他。登国初年,长
这首诗写在淮西大捷后作者随军凯旋途中。钱钟联《集释》系此诗于公元816年(元和十二年)。当时唐军抵达潼关,即将向华州进发。作者以行军司马身份写成此诗,由快马递交华州刺史张贾,一则抒
作者介绍
-
张载
西晋文学家。字孟阳。安平(今河北安平)人。生卒年不详。性格闲雅,博学多闻。曾任佐著作郎、著作郎、记室督、中书侍郎等职。西晋末年世乱,托病告归。张载与其弟张协、张亢,都以文学著称,时称“三张”。其中,载、协相近,亢则略逊一筹。《文心雕龙》说:“孟阳、景阳,才绮而相埒。”一说,“三张”指张华与张载、张协二人,张亢不在其内。